اثربخشی درمان مبتنی بر خودشفقتی بر پرخاشگری و تاب آوری دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای

زمینه و هدف: اختلال نافرمانی مقابله ای، آسیب های روان شناختی، هیجانی و تحصیلی فراوانی برای دانش آموزان ایجاد می کند. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر خودشفقتی بر پرخاشگری و تاب آوری دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای انجام گرفت.مواد و روش ها: پژوهش حاضر نیمه­آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای شهر تهران در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بود. در این پژوهش تعداد ۳۰ دانش آموز دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه­های آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه ۱۵ دانش آموز). گروه آزمایش مداخله درمان مبتنی بر خودشفقتی را طی دو و نیم ماه در ۱۰ جلسه ۷۵ دقیقه ای دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه ارزیابی سلامت روان کودکان و نوجوانان، پرسشنامه پرخاشگری و پرسشنامه تاب آوری بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر خودشفقتی بر پرخاشگری و تاب آوری دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای تاثیر معنادار دارد (p<۰/۰۰۱). بدین صورت که این درمان توانسته منجر به کاهش پرخاشگری و افزایش تاب آوری دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای شود.نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که درمان مبتنی بر خودشفقتی با بهره گیری از فنونی همانند آموزش آگاهی از تجربیات مثبت و منفی، ایجاد تجربه های مثبت از طریق تجسم ذهنی، آموزش ابراز شفقت و اصلاح رفتار از طریق تقویت کننده های محیطی می تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش پرخاشگری و بهبود تاب آوری دانش آموزان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

درمان مبتنی بر خودشفقتی , پرخاشگری , تاب آوری , اختلال نافرمانی مقابله ای