بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان دارای اضطراب اجتماعی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان دارای اضطراب اجتماعی مقطع متوسطه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر ساکن در مدارس شبانه روزی مقطع متوسطه دارای اختلال اضطراب اجتماعی در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۳۹۸ شهرستان خلخال بود. حجم نمونه ۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل که به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از برای گردآوری داده ها از پرسشنامه سازگاری اجتماعی استفاده شد. روش پژوهش آزمایشی از نوع (طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) بود. به گروه آزمایش ۱۰ جلسه ۱ ساعته، برنامه آموزشی تاب آوری داده شد، پس از پایان آموزش از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره استفاده شد. مجذور اتا نشان دهنده اندازه ارتباط بین آموزش تاب آوری در متغیر سازگاری اجتماعی (۳۱/۰) است (۰۱/۰ P<). بنابراین با اطمینان ۹۰ درصد نتیجه می گیریم که بین میانگین های گروه آزمایش و کنترل در میزان سازگاری اجتماعی تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارتی می توان گفت آموزش تاب آوری به طور معنی داری موجب افزایش میزان سازگاری اجتماعی دانش آموزان شده است.

Keywords:

آموزش تاب آوری , سازگاری اجتماعی , اضطراب اجتماعی , دانش آموزان.