توسعه آموزش کارآفرینی دانشگاهی؛ روند موجود و مدل های جایگزین

امروزه سیاستگذاران و برنامهریزان اقتصادی متوجه این نکته شدهاند که سازمان های دولتی و شرکت های بزرگ قدرت جذب و استخدام تمامی نیروهای فارغالتحصیل دانشگاهی را ندارند. این در حالی است که در دهه های گذشته اکثر دانشگاههای دنیا فقط به پرورش متخصصین پرداختهاند و به ندرت به فکر پرورش دانشجویان کارآفرین بودهاند. توانمندسازی این دانشجویان برای ایجاد کسب و کار جدید نیاز به آموزش در زمینه مهارت های کسب و کار و مهارت های کارآفرینی دارد و این در حالیست که سیستم نظام آموزش عالی به تنهایی این توانایی را ندارد. در دهه اخیر بسیاری ازدانشگاه ها اقدام به تاسیس مراکز کارآفرینی و مراکز رشد نموده اند. بررسی اجمالی این مراکز و روند موجود بیانگر تجدید نظر در برنامه ها و روش های معمول اجرای این گونه برنامه ها را یک الزام می داند. بنابراین برای دستیابی به هدف توانا ساختن فارغالتحصیلان این مراکز جهت ایجاد کسب و کارجدید تغییر در برنامههای درسی، روش های آموزشی و مهمتر از همه مدل ارائه برنامه های آموزش کارآفرینی موجود در مراکز آموزش عالی امری ضروری به نظر میرسد. مدل مطلوب آموزش عالی مبتنی بر کارآفرینی میباید ترکیبی از آموزش های تخصصی، آموزش مهارت های کسب و کار وآموزش مهارت های کارآفرینی باشد. این مقاله به بررسی روند حرکتی برنامه های گسترش آموزش کارآفرینی می پردازد. ما در این مقاله ابتدا تغییر در برنامه های درسی، روش های آموزشی و در نهایت مدل ارائه برنامه های آموزشی در دانشگاه ها را مورد بررسی قرار می دهیم. بر اساس یک مدل مفهومی به تقسیم بندی برنامه ها به دو گروه: مدل مغناطیس (برنامه های کارآفرینی در دانشکده های بازرگانی ارائه می شود) و مدل تشعشعی (برنامه ها در تمامی دانشکده ها) می پردازیم. بر این اساس نتایج زیر می تواند مورد توجه قرار گیرد: دانشگاه ها حرکت شتابانی به سوی آموزش کارآفرینی دارند. در حالی که مدل تشعشعی برای دانشجویان خوشایند و جذاب است، مدل مغناطیس از نظر اجرایی آسانتر و با مشکلات محدود تری روبروست. هر چند پیاده سازی مدل مغناطیس آسانتر است ولی ممکن است در بلند مدت، به تعارض با سایر گروه ها منجر شود.

Keywords:

گسترش کارآفرینی دانشگاهی , مدل مغناطیس , مدل تشعشعی