خدیجه صادقی موحد - دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق اسلامی، مرکز تهران جنوب، دانشگاه پیام نور، ایران
سید محمد صدری - دانشیار فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
احمد باقری - استاد فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
حیدر امیرپور - استادیار فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

   با توجه به اینکه خانواده و استحکام بنیان آن جهت تامین کارکردهای بایسته، از اهمیت ویژه­ای برخوردار است و از طرفی احتمال تزلزل و فروپاشی آن بوسیله عوامل و رفتارهای مختلف نیز قابل تصور می­باشد، جرم­انگاری رفتارهای علیه خانواده در فقه امامیه و حقوق موضوعه مورد توجه قرار گرفته است و در این میان، احکام فقهی حاکی از اجتناب از جرم انگاشتن اغلب تخلفات خانوادگی است. برخی حکومت­ها با به رسمیت­نشناختن محیط خصوصی و همچنین گروهی از نظام­های دموکراسی، با توجیه تقدم رستگاری افراد بر آزادی آنان، جرم­انگاری در حوزه خانواده را امری ممکن دانسته­اند و در مقابل گروهی از حقوقدانان و برخی از حکما با استناد به خصوصی­بودن حریم خانواده و جدایی اخلاق از حقوق، جرم انگاشتن در این حوزه را مخالف با طبیعت خانواده و اقتضائات آن می­دانند. بر اساس یافته­های این تحقیق، اسلام نیز جرم­ انگاری در حوزه خانواده را جز در قلمرو روابط جنسی، تایید نمی­کند و بر حل معضلات خانوادگی از سایر طرق مثل تشکیل محکمه خانوادگی، صلح و ... اهتمام دارد.

جرم انگاری, حریم خصوصی, تخلفات خانوادگی, استحکام بنیان خانواده