فرهاد ذوالفقاری
میترا جباری

انرژی خورشید به عنوان یک منبع بی پایان انرژی می تواند حلال مشکلات موجود در مورد انرژی و محیط زیست باشد. از طرفی مسایل و مشکلات زیست محیطی که بر اثر استفاده از انرژی های فسیلی گریبان گیر جوامع بشری گشته یکی از عمده نگرانی های جامعه جهانی بشمار می آید، بطوری که امروزه حفظ سلامت اتمسفر از مهمترین پیش شرط های توسعه اقتصادی پایدار جهانی به شمار می آید. از این رو دهه های آینده به عنوان سال های تلاش مشترک جامعه انسانی برای تداوم بقاء انسان بر روی کره زمین خواهد بود و جامعه جهانی چاره ای جز رو آوردن به انرژی های نو و تجدید پذیر از جمله انرژی خورشید نخواهد داشت. بنابراین شناسایی مناطق مستعد که دارای طولانی ترین ساعات آفتابی و کمترین درجه ابرناکی می باشند، جهت استفاده از انرژی بی پایان خورشید ضروری می-باشد. در این خصوص منطقه سیستان با جغرافیای ویژه و موقعیت استراتژیکی که در بین همسایگان شرقی که در حال حاضر نیز از منابع انرژی فسیلی بسیار ناچیزی برخوردار هستند دارای اهمیت ویژه ای است. طبق آمار بلند مدت 30 ساله ایستگاه سینوپتیک شهرستان زابل، این منطقه با داشتن بالغ بر 335 روز آفتابی در سال و میانگین 9/8 ساعات آفتابی در روز از پتانسیل بالایی در خصوص استفاده از انرژی خورشیدی برخوردار می باشد. همچنین بدلیل ناچیز بودن فاصله با همسایگان شرقی، این منطقه مکان مناسبی برای سرمایه گذاری بخش دولتی و همچنین بخش خصوصی بوده و هزینه های اجرای پروژه های تبدیل انرژی خورشیدی به سایر انرژی ها را توجیه پذیر می نماید.

انرژی فسیلی، افزایش مصرف انرژی، انرژی خورشید، سیستان