سعید نواب پور - Gorgan University of Agricultural Sciences and Natural Resources
سیده ساناز رمضانپور - Gorgan University of Agricultural Sciences and Natural Resources
احد یامچی - Gorgan University of Agricultural Sciences and Natural Resources
علی اصغر نصرالله نژاد - Gorgan University of Agricultural Sciences and Natural Resources
حسین شفاپور - Gorgan University of Agricultural Sciences and Natural Resources
ابوالفضل مازندرانی - Gorgan University of Agricultural Sciences and Natural Resources

چغندر­قند یکی از گیاهان استراتژیک و صنعتی دنیا محسوب می­گردد و نقش مهمی در تولید قند دارد. خشکی یکی از مهمترین عوامل محدود کننده تولید چغندر­قند است. بر این اساس این آزمایش در قالب طرح کرت­های خرد شده بر پایه طرح بلوک کامل تصادفی در سال زراعی ۹۵-۱۳۹۴ با چهار تکرار در منطقه چناران روستای بهمن جان انجام شد. فاکتور اصلی آزمایش شامل سه دور آبیاری ۷ و ۱۴ و ۲۱ روز به روش قطره ای و فاکتور فرعی مشتمل بر ۴ رقم (شامل ارقام خارجی سمنتا و پیرولا و ارقام داخلی شامل پایا (۰۱۶) و شکوفا (۰۳۴)) بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد با افزایش فواصل آبیاری از ۷ به ۲۱ روز موجب کاهش عملکرد ریشه چغندرقند از ۷/۸۸ به ۱/۷۶ تن در هکتار گردید. همچنین با افزایش فواصل آبیاری از ۷ به ۲۱ روز میزان اکسیداسیون سلولی که بر آوردی از فعالیت رادیکال‎های آزاد اکسیژن (ROS) می باشد مطابق انتظار افزایش نشان داد که در تیمار آبیاری هر ۲۱ روز (۸/۲۱ میکرومول بر گرم وزن تر) بیشترین مقدار آن مشاهده شد. بیشترین مقدار آنزیم کاتالاز و سوپر اکسید دیسموتاز به ترتیب ۱۱۹ و ۱۴۸۱ واحد استاندارد بر میلی گرم پروتئین بود که به ترتیب در تیمارهای آبیاری هر ۱۴ و هر ۲۱ روز مشاهده شد. نتایج بیان ژنهای CPX۱، CPX۲ و NDP حاکی از افزایش میزان بیان هر ژن سه تحت شرایط بروز تنش خشکی بود که مبین نقش آنها در القای تحمل به خشکی بود. 

Catalase enzyme, Drought stress, Gene expression, Sugar beet, Superoxide dismutase enzyme, بیان ژن, تنش خشکی, سوپراکسید دیسموتاز, چغندر قند, کاتالاز.