سعید محسنی - دانشیار گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران. (نویسنده مسئول).
سید حسین تهامی - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.
مهسا رباطی - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق، دانشگاه تهران (پردیس فارابی)، قم، ایران.

هدف: این پژوهش با بررسی مصادیق «استنادناپذیری ایرادات در برابر اشخاص ثالث» در قانون بیمه شخص ثالث مصوب ۱۳۹۵، ضمن مطالعه تطبیقی با حقوق فرانسه، به واکاوی «اصل استنادناپذیری ایرادات در بیمه شخص ثالث» در حقوق ایران پرداخته تا به قاعده ای اصطیادی دست یابد که با جمع شرایط در موارد تردید به کار گرفته شود.روش ­شناسی: پژوهش حاضر با استفاده از شیوه کتابخانه ای و مراجعه به متون قانونی و روش تحلیلی-توصیفی به مطالعه ای تطبیقی حقوق ایران و حقوق فرانسه در خصوص بیمه شخص ثالث پرداخته است.یافته ­ها: با توجه به ماهیت قراردادی رابطه بیمه­گر و بیمه­گذار، اصولا مسئولیت بیمه گر در برابر زیان­دیده باید در حدود قرارداد بیمه و مسئولیت بیمه­گذار تحلیل شود. به گونه ای که بیمه گر بتواند برای رفع مسئولیت خود به ایرادات مربوط به قرارداد استناد نماید. در حالی که در قانون بیمه اجباری، خسارات وارده به شخص ثالث در اثر حوادث ناشی از وسایل نقلیه مصوب ۱۳۹۵، مصادیق متعددی یافت می شود که به­رغم وجود ایرادات قراردادی، بیمه­گر مسئول جبران خسارت اشخاص ثالث دانسته شده است. درواقع ایرادات قراردادی بیمه­گر با بیمه­گذار در برابر اشخاص ثالث قابل استناد نیست و بیمه­گر همچنان مسئولیت دارد.نتیجه­ گیری: قاعده استنادناپذیری ایرادات در بیمه اجباری اشخاص ثالث که با الهام از حقوق فرانسه در دیگر کشورها دیده می­شود، با استقراء در قانون بیمه شخص ثالث مصوب ۱۳۹۵ در حقوق ایران نیز اصطیاد می­گردد و در موارد تردید می­تواند به کار گرفته شود.طبقه بندی موضوعی: G۲۲, K۴۹, K۱۲ .

قانون بیمه اجباری, حوادث وسایل نقلیه, اشخاص ثالث, استنادناپذیری ایرادات