امیر شفیعی بافتی - گروه زمین شناسی. دانشگاه آزاد اسلامی واحد زرند. زرند. ایران

در جنوب ایران مرکزی سامانه های گسلی کوهبنان، از مهم ترین گسل های فعال و لرزه زا می باشد که با طولی نزدیک به ۲۰۰ کیلومتر دارای سابقه لرزه زایی تاریخی تاکنون است. کانون های فعالیت های لرزه ای این گسل اغلب در نزدیکی این پهنه و یا برروی شاخه های فرعی و متصل به آن واقع شده اند. شناسایی قطعات گسیخته شده و قطعاتی که تاکنون دچار گسیختگی نشده اند، می تواند راهگشایی برای شناسایی مناطقی گردد که دارای پتانسیل بیشتر برای ایجاد زلزله هستند. برای این منظور از شواهد صحرایی و کتابخانه ای استفاده گردید. با توجه به توزیع مکانی- زمانی زلزله های تاریخی و دستگاهی مخرب منطقه مورد مطالعه می توان به این نتیجه رسید که اغلب زلزله ها در قسمت های انتهایی گسل های فرعی و در جائی که این گسل ها شاخه شاخه و دچار خمیدگی و یا انشعاب شده اند، قرار دارند. زلزله های حادث شده در منطقه اغلب با نبود زلزله های با بزرگای ۵/۶ ریشتر شناخته می شوند و نکته جالب این که در بازه زمانی حدود ۱۶۰ سال (تاریخ ثبت زلزله ها) در طول گسل های فعال منطقه و به خصوص گسل کوهبنان، کمتر منطقه ای بوده که دچار گسیختگی مجدد یا متوالی شده باشد و یا رومرکز چند زلزله باشد. جهت براورد خطر زمینلرزه از روش کیکو و سلوول ۱۹۹۲ استفاده گردید که نشان داد خطر زمینلرزه و نرخ لرزه خیزی در منطقه زرند از بقیه مناطق بیشتر بوده و زمینلرزه ها از بزرگای بیشتر و دوره بازگشت کمتری برخوردارند. با توجه به نتایج به دست آمده برای زلزله های بالاتر از ۷ نتایج را باید با احتیاط به کار برد.

لرزه زمینساخت, گسلش فعال, گسل کوهبنان, لرزه خیزی