مریم نعمت طاووسی - دانشیار گروه مردم شناسی اجتماعی، پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، تهران، ایران.

پریانی بسیار در روایات کهن پدیدار شده­اند، گاه زیانکار، گاه یاری رسان. پری در افسانه، همچون همتای اساطیری اش صاحب نیرو و قدرتی ماورایی است؛ اما هیاتی ایزدانه ندارد. بیشتر آثار نگاشته شده در خصوص پریان درباره تبارشناسی آنان و جای پای حضورشان در ادبیات کلاسیک ایرانی است و اثری نگاشته نشده که به ابعاد تنانی، روانی و ارتباط پریان با جهان هستی بپردازد. حال آن که چنین نوشتاری می­تواند دستمایه­ای برای نویسندگان خلاق در حوزه ادبیات کودکان و نوجوانان و حتی بزرگسالان باشد. در این نوشتار به کمک کتاب طبقه­بندی قصه­های ایرانی نوشتهه اورلریش مارزلف و به روش اکتشافی، قصه­هایی که در آن پری حضور داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند. روشن شد که پریان گرچه سرزمین خود را دارند اما در جهان آدمیان در دوردست­ها، قلعه­ها، سرچشمه­های آب، باغ­های زیرزمینی زندگی می­کنند. زیبایی آسمانی دارند، هم زن و هم مردند، با آدمیان وصلت می­کنند، اما تنها وصلت دختر-انسان است که با مردپری دوام می­آورد. برخی حیوانات هم ممکن است یک پری باشند. خلق و خوی آنها آمیزه­ای از خوبی و بدی است و رازهایشان را باید حرمت نهاد. پیکرگردانی­های بی­شمار دارند و ارتباطی انداموار با جهان گیاهان. گویی پری را می­توان بوده­ای سیال میان جهان گیاهی، حیوانی و حتی انسانی تصویر کرد.

پریان افسانه, افسانه­های جادویی, طومار نقالی سامنامه, زیستگاه پریان, باغ های زیرزمینی