علی اسماعیلی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.
امیرعلی جعفرنژادگرو - استادیار بیومکانیک ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران

مقدمه و اهداف اسپرین جانبی مچ پا یکی از شایع ترین آسیبهای اسکلتی عضلانی در جامعه عمومی و ورزشی است و به همین ترتیب پیامدهای پرهزینه و اتلاف زمان در ورزش و بکارگیری را درپی دارد. . به دنبال بروز اولین اسپرین مچ پا، درصد بالایی از مردم بی ثباتی مزمن مچ پا را با علائمی مانند کاهش دامنه حرکتی ، قدرت و نقص اختصاصی ، اپیزودهای خالی شدن و وقوع مجدد آسیب ایجاد می کنند. نتایج تحقیقات حاکی از آن است که شرکت کنندگان با ناپایداری مزمن مچ پا می توانند پارامترهای مکانیکی متفاوتی را نسبت به گروه کنترل در حین دویدن نشان دهند. هدف از این بررسی مروری ، ارزیابی مطالعات به منظور تعیین اینکه آیا شرکت کنندگان دارای ناپایداری مزمن مچ پا الگوی دویدن بیومکانیکی تغییر یافته ای نسبت به شرکت کنندگان سالم دارند یا خیر.مواد وروش بانکهای اطلاعاتی الکترونیکی ( (Scholar Google, Science Direct از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۲۰ جستجو شد.فقط مطالعاتی که شرکت کنندگان دارای ناپایداری مزمن مچ پا را با شرکت کنندگان سالم مقایسه کرده و مقیاس های بیومکانیکی را در حین دویدن ارزیابی کرده بودند ، وارد مطالعه شدند.یافته ها در مجموع ۲۲۰ مقاله بازیابی شد. پس از بررسی عنوان و چکیده، ۳۴ مقاله مورد ارزیابی کامل متن قرار گرفتند.پس از جستجوی تکمیلی و ارزیابی کامل متن، ۲۰ مقاله واجد شرایط شرکت در مطالعه بودند. نتیجه گیری دوندگان دارای ناپایداری مزمن مچ پا مکانیک دویدن تغییر یافته ای را در مقایسه با گروه کنترل سالم نشان دادند. در طی دویدن شرکت کنندگان دارای ناپایداری مزمن مچ پا اینورژن مچ پا و خلف پا و پلانتارفلکشن مچ پای بیشتری را ارائه کردند. همچنین شرکت کنندگان دارای ناپایداری مزمن مچ پا نیروی عمودی عکس العمل زمین و نرخ بارگذاری تغییر یافته ای را تولید کردند.

ناپایداری مزمن مچ پا، دویدن، کینتیک، کینماتیک، آنالیز گام برداری، بیومکانیک