سارا عطاران - کارشناس ارش د فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران
حسام الدین اکبری - دکترای فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهرا ن
امیرحسین عطاران - دانشجوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی

تمرین فعالیت ورزشی احتمالا عنصر مفیدی در مدیریت سرطان به شمار می رود، اما توانایی و سازوکار تاثیر آن بر رشد و فیزیولوژیتومور همچنان در حال مطالعه است. در این مطالعه تاثیر تمرین هوازی با شدت متوسط بر حجم تومور، و ژن p۵۳ و (O(۶ - متیل گوانین-DNA متیل ترانسفراز (MGMT) در بافت تومور بررسی شد. بدین منظور، ۳۲ موش نر ۵C۵۷BL/۶ هفته ای به دو گروه کنترل وفعالیت ورزشی تقسیم شدند و بعد از یک هفته آشنایی با محیط آزمایشگاه و نوار گردان به همه ی آنها سلول های سرطان ریه ی لوئیز (LLC) تزریق شد. یک روز بعد از تزریق، گروه فعالیت ورزشی یک پروتکل تمرین هوازی ۵ جلسه ی ۶۰ دقیقه ای در هفته دویدنروی نوار گردان با سرعت ۱۲ متر در دقیقه و به مدت ۲۸ روز) با شدت متوسط را انجام داد و گروه کنترل در همین حین در همانمحیط قرار گرفت تا آثار احتمالی تغییر محیط بر متغیرهای مورد بررسی به حداقل برسد. دو روز بعد از اتمام پروتکل تمرینی، موش هاکشته شدند، بافت تومور آنها برداشته و متغیرهای موردنظر سنجیده شد. در نهایت معلوم شد حجم تومور در گروه فعالیت ورزشی بهشکل بارزی بزرگتر از گروه کنترل بود (p-value=۰/۰۱۱). همچنین، تمرین باعث افزایش بارز بیان ژن (p(۵۳ و (p-value=۰/۰۲۳) وp-value=۰/۰۰۸)MGMT) شد. این یافته های جدید نشان داد تمرین دوی هوازی با شدت متوسط ممکن است در مدیریتسرطان ریه گزینه ی خوبی نباشد، زیرا باعث افزایش حجم تومور می شود. همچنین، به نظر می رسد نقش p۵۳ و MGMT در کاهشحجم تومور، کمتر از آن چیزی است که پژوهش های علمی نشان داده اند.

سرطان ریه، آسیب DNA ، p۵۳ ، MGMT