سونیا حسن دایی - گروه زبان و ادبیات فارسی، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی، واحد سماء ارومیه

بینامتنیت intertexuality تئوری جدید در ادبیات است و تاکید بر این نکته دارد که هیچ متنی مستقل و خودکفا نیست و متون همواره در ارتباط با هم شکل می گیرند. در یک متن می توان صداهای متفاوت و نمودهای متفاوت از متون دیگر را دید. بنابراین هیچ شاعری نمی تواند ادعا کند که رابطه بینامتنی با دیگر متون نداشته است و این رابطه، اجتناب ناپذیر است. حسین منزوی از غزلسرایان نوجو و نوآور معاصر است. در غزل منزوی نیز همچون دیگر شاعران نموهای رابطه بینامتنی، آشکار است. در پژوهش حاضر تلاش کردیم تا رابطه بینامتنی منزوی با شاعران گذشته را در ساحت واژگان و تصاویر شعری مورد کاوش و بررسی قرار دهیم. مطالعه ای در این زمینه نشانگر رابطه بینامتنی قابل توجه منزوی با شعر گذشته است. او هم واژگانی را از شاعران بزرگ غزلسرای فارسی و شاعران سنتی گرفته و هم تصاویر پرکاربرد در شعر سنتی را در نتیجه رابطه بینامتنی، در شعر خود وارد کرده است. نتیجه پژوهش، این مهم را آشکار می ساد. همچنین می توان نتیجه گرفت که غزل منزوی نیز در عین نوگرایی، اجزاء و عناصری از شعر گذشته را با خود دارد.

بینامتنیت، منزوی، واژگان شعری، تصاویر شعری