؛«مولانا و روان کاوی و روان شناسی»

مثنوی مولانا، همچون منشوری است که از هر طرف به آن بنگریم طیفی از رنگ ها و دنیایی نو در آن می بینیم. با غور و تامل در ادبیات مثنوی، در ارتباط با ادراک مباحث روانشناسی و روانکاوی و نیروهای بیکران اندیشه و ضمیر باطن درمی یابیم که این کتاب بسیار غنی و راهگشا می باشد. یافته های علم روانشناسی معاصر مبین این مساله است که درمان بسیاری از بیماری های جسمی و روحی را می شودبا تهذیب و پالایش نفس از زشتی ها و پلشتی های اخلاقی، درمان کرد. روانشناسان معاصر به این نتیجه رسیده اند که هنوز راهکار قطعی برای بسیاری از بیماری های روح و روان وجود ندارد. به همین دلیل کتاب های زیادی در خصوص یافته های روانکاوان غربی و شرقی در این زمینه نگاشته شده است. بسیاری از ابیات مثنوی مولانا منطبق با روانکاوی و روانشناسی جدید می باشد. در این نوشتار سعی و اهتمام بر آناست که بسیاری از آموزه های مثنوی در رابطه با درمان اختلالات روحی روانی و جسمانی آدمی با توجه به یافته های جدید روانشناسی بااشاره به شواهد و مصادیق ابیات بسیاری از حکایات مثنوی مورد بررسی، مقایسه و مطابقت قرار گیرد.

Keywords:

مثنوی , روانشناسی , روانکاوی , روح , روان