پیمان تباری - گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران

با مطالعه تاریخ ادبیات آن چه بیش از هر چیز خود نمایی می کند این ا ست که در طول صدها سال، شعر فار سی گرچه از نظر سبک هایادبی و نوع بیان شاعر، متفاوت است، همواره در یک مسئله اشتراک داشته و آن، وابستگی شعر و شاعر به دربار حاکمان و دور بودن از مردماست. جدا از لطافت و ظرافت شعر فار سی در طول تاریخ، شاهد ه ستیم که از زمان رودکی، پدر شعر فارسی، تا قرن ها بعد و عصر قاجار،شاعران همواره عافیت طلب بوده و حضور در دربار حاکمان را بر نماینده مردم بودن ترجیح می دادند و همواره در مدح و وصف حالاتگوناگون اربابان خود شعر می سرودند و پاداش می گرفتند اما شعر معاصر از دوره مشروطه این ساختارها را شکست و از درباری بودن بهسمت مردمی شدن حرکت کرد. این مقاله نگاهی کلی به خط فکری و درون مایه شعر در دوره مشروطه و دغدغه های اصلی شاعران در ایندوره است.

درون مایه، شعر معاصر، مشروطه