نسرین فلاح - استادیار بخش زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر کرمان

خواجوی کرمانی مثنوی روضه الانوا ر را به تقلید از نظامی سروده است. این مثنوی، مشتمل بر دو هزار و سی و شش بیت درحکمت و عرفان است. در هر بخش از این اثر، حکایتی پندآموز برای عبرت مخاطب و تنبه وی نقلشدهاست. تحلیل ساحتاری ایناثر، الگویی مشایه از نقش های روایی را نشان می دهد که کارکرد اخلاقی و عرفانی اثر را ثابت می کند. ساختارگرایان نقش گرا مانند پراپو تودورف با الگوهای متفاوتی، ساختار روایت های عامیانه را تحلیل کرده اند. الگوی ساختاری هر یک از این منتقدان، محدودیت هایخود را دارد و با ساختار حکایت های عرفانی فارسی انطباق کامل ندارد. این پژوهش با رویکردی توصیفی- تحلیلی با مطالعه دیدگاه های موجود در زمینه نقش های روایی، دیدگاهی جدید ارائه می دهد تا با ماهیت عرفانی این اثر و ویژگی های متنی آنهماهنگ باشد؛ همچنین طرح حکایت های روضه الانوار، با توجه به نقش های کلیدی ارائه می شود. یافته های پژوهش، ساختار طرح را درحکایت های روضه الانوار، در دو گروه حکایت و پاره حکایت طبقه بندی می کند و تلاش برای اصلاح و بهبود وضعیت را ژرف ساخت اصلینقش های متنوع روایی می داند.

ساختار، روایت، طرح، نقش، روضه الانوار