آرزو سهرابی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه حکیم سبزواری

شعر فارسی از همان آغاز به توصیف پیکر و حالات معشوق و دلبر زمینیی اختصاص داشته است.تحقیق در ویژگی های ظاهری معشوق همچون چشم و ابرو و لب و دندان و همانند کردن آنها به تیر وکمان و لعل و مروارید از بدیهی ترین تشبیهات و تصاویر شاعران در دورهای آغازین بوده است. درحقیقت لب و سایر اعضای تشکیل دهنده صورت انسان از جمله دهان و دندان که در ارتباط نزدیک بالب هستند، یکی از عناصر جدانشدنی و تصویرساز شعر فارسی هستند و در ادوار مختلف در شعر شاعرانفارسی زبان بازتاب های متفاوت و گونه گونی یافته اند در این نوشتار، ابتدا در خصوص روند تحول درالفاظ راشقانه به ویژ لب و دندان در سب رراقی سخن راند و در ادامه به بررسی تااویر و تعابیر لیبو دندان در شعر غنایی شارران این دور تواهیم پردات.

لب، دندان، سنایی، مولوی، خواجو کرمانی، سعدی، سیف فرغانی، ادبیات غنایی، سبک عراقی