بررسی ارتباط عرفان با طبیعت در شعر فارسی

اشعار فارسی در طول تاریخ ادبیات، تنوع رابطهی عرفان با طبیعت را در خود متجلی ساخته است. شاعران در اشعار خویش به هر بهانه ازعشق مدام خویش بر معشوقی یگانه که جلوه های بی نهایت او را همواره می توان در طبیعت دید، سخن می گویند. عاشقی و راز شیفتگی خویشرا نسبت به این معشوق و تجلیات بی نهایت او، به سادگی و با توسل به فلسفه بیان می کنند. در این مقاله برآنیم که تا با بررسی اشعار توصیفی وبه روش تحلیلی اشعار را از منظر نگاه عرفانی به طبیعت مورد بررسی قرار دهیم و نگرش های مختلف را از دیدگاه شاعران گذشته و معاصرفارسی نظاره گر باشیم و با عناوینی همچون ؛ توصیف خدا به مثابه توصیف طبیعت، عرفان و نظام هستی به بررسی رویکردهای مختلف عرفان وطبیعت بپردازیم و در پایان با بررسی دو نگاه از سعدی و سپهری به طبیعت شالوده مطالب را بیان کنیم. با این نگرش تغییراتی در توصیفطبیعت در شعر شاهد خواهیم بود که در آن همه پدیده های طبیعت صرف نظر از انتخاب انسان، زیبا و ارزشمندند. این رویکرد می تواند در بهبودرابطه انسان و محیط زیست او تاثیر گذار باشد.

Keywords:

اشعار فارسی , عرفان , طبیعت , معشوق