الهام ضیایی قوچان عتیق - دانشجوی دکتری زبانشناسی همگانی

در قرن معاصر چهار رویکرد متفاوت نسبت به زبانشناسی وجود دارد که عبارتند از: زبانشناسی صورتگرا،زبانشناسی نقشگرا، زبانشناسی شناختی و رده شناسی زبان. در زبانشناسی صورتگرا زبان نظامی ساخت بنیان وریاضی گونه تلقی می شود در حالیکه در زبانشناسی نقشگرا زبان نظامی برای ایجاد ارتباط است. در زبانشناسیشناختی و رده شناسی زبان به ترتیب به نظام شناختی و تنوع و گوناگونی ساختی پرداخته می شود(دبیرمقدم، ۲:۱۳۹۶). در واقع زبانشناسی شناختی ریشه در مباحث زبانی و علوم شناختی نوظهور در دهه های۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی به ویژه در بررسی مقوله بندی در ذهن انسان و روانشناسی گشتالتی دارد (ایوانز و گرین،۳:۲۰۰۶). زبانشناسی شناختی چارچوبی انعطاف پذیر دارد که به مطالعه و بررسی رابطه میان زبان انسان، ذهن اوو تجربه های اجتماعی و فیزیکی او می پردازد. بدین مفهوم که دیدگاه پیروان زبانشناسی شناختی بر این عقیدهاستوار است که زبان الگوهای اندیشه و ویژگی های ذهن انسان را منعکس می کند (کرافت وکروز، ۱۲۳:۲۰۰۴).