زهرا برومند
رمضانعلی جعفری
فروغ مکی

هدف از این مطالعه مقایسه سطح پادتن سرمی بعد از استفاده واکسن های کشته و زنده ویروس گامبورو در جوجه های گوشتی بود. دویست و هفتاد قطعه جوجه گوشتی یک روزه به ۶ گروه (A تا F) تقسیم شدند: گروه A واکسن زنده D۷۸ را در روز ۱۹، گروه B واکسن های کشته و زنده را به ترتیب در روزهای ۳ و ۱۹، گروه C واکسن های کشته و زنده را به ترتیب در روزهای ۱۰ و ۱۹، گروه های D و E واکسن کشته را به ترتیب در روزهای ۳ و ۱۰ دریافت کردند. به گروه F به عنوان شاهد هیچ واکسنی داده نشد. از هر گروه، ۳ جوجه در ۳ روزگی و ۱۵ جوجه در ۱۹، ۲۶، ۳۳ و ۴۲ روزگی خون گیری شدند و سرم های به دست آمده از نظر پادتن ضد ویروس گامبورو به روش الایزا ارزیابی شدند. همچنین در ۴۲ روزگی، ۶ جوجه از هر گروه آزمایشی به صورت تصادفی انتخاب و به طور انفرادی وزن کشی و اوتانازی شدند تا نسبت وزن بورس فابریسیوس و طحال به وزن بدن محاسبه شود. نتایج نشان داد که گروه های آزمایشی تا سن ۱۹ روزگی هیچ گونه تفاوت معنی داری در عیار سرمی نداشتند. در ۲۶ روزگی، سطح پادتن سرمی در گروه های B و D به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود، لیکن تفاوت بین دیگر گروه ها معنی دار نبود. در ۳۳ و ۴۲ روزگی، گروه های A، B و C بالاترین عیار پادتن را داشتند و عیار پادتن سرمی در گروه B به طور معنی داری بیشتر از گروه های A و C بود؛ همچنین واکسیناسیون تاثیری بر وزن نسبی اندام های لنفاوی نداشت. چنین نتیجه گیری می شود که واکسیناسیون جوجه ها با واکسن کشته در هفته اول و سپس با واکسن زنده در هفته سوم بهترین ایمنی زایی را دارد.

واکسن زنده و کشته, ایمنی خونی, عیار پادتن, بیماری بورس عفونی