مصطفی تجملی - دانشجوی دکتری تخصصی، گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
محمد علی عبدالله زاده - استادیار گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی،تهران، ایران
ابوالقاسم طاهری - استاد گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

صنعت نساجی و پوشاک در ایران، سالیان اخیر به دلایل گوناگون دچار نوساناتی در وضع بازار و تولید شده است؛ به گونه ای که حتی برخی از شرکت های بزرگ آن با رکود روبه رو و تا آستانه ورشکستگی پیش رفته اند. بهره گیری از ماشین آلات کهنه، کمبود نیروی انسانی متخصص، واردات بی رویه، کمبود نقدینگی و قاچاق کالا به همراه برخی از مشکلات مربوط به قوانین بیمه و مالیات، از عمده معضلاتی است که پیش روی صنعت نساجی ایران قرار دارد. با وجود مزیت های فراوان این صنعت نظیر اشتغال زایی بالا، نیاز به سرمایه گذاری کم، ارزش افزوده بالا، ایجاد رضایت در جامعه و به تبع آن افزایش امنیت داخلی و سپس امنیت خارجی و همچنین فرصت های بسیار این صنعت در ایران، مانند خیل افراد تحصیل کرده و آماده به کار، وجود منابع اولیه مثل پنبه و پتروشیمی، دسترسی به جمعیت زیاد منطقه جهت بازار خارجی محصولات و... در حال حاضر این صنعت از جایگاه والایی برخوردار نیست. این پژوهش به دنبال بررسی سیاست گذاری های تولید و اشتغال در صنعت نساجی با تاکید بر امنیت داخلی جمهوری اسلامی ایران است. نتایج حاکی از آن است که در واقع اتخاذ نسخه تازه ای از سیاست گذاری در صنعت نساجی می تواند تا حدود زیادی مشکلات تولید و اشتغال در جمهوری اسلامی ایران را مرتفع نماید.

سیاست گذاری, نساجی, امنیت داخلی, اشتغال, تولید