سیما اسدیان - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، موسسه آموزش عالی سراج، تبریز، ایران
امیرحسین فرحی نیا - استادیار، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، ایران

رخداد بین معماری و زمینه یکی از موضوعات بسیار مهم در عرصه معماری و طراحی شهری است. این مبحث از تفکرات دوران باستان از قرارگیری بناها در ارتباط با بناهای مجاور سرچشمه میگیرد. در زمینه های با ارزش می توان با استفاده از خوانش متن تاریخی، فرهنگی و اجتماعی مورد نظر به طراحی معماری ارزشمند و متناسب با زمینه فرهنگی و تاریخی آن دست یافت. رویکرد اصلی منطقه گرایی آشتی دادن تاثیرات تمدن جهانی و خصوصیات و مشخصه های ویژه مکانی است. منطقه گرایی هم به پیوندهای پیچیده انسانی مربوط می شود و هم به تعادل اکوسیستم و مسائل زیست محیطی. هدف منطقه گرایی ایجاد تنوع درعین سود بردن از مزایای جهانی است. در این پژوهش نخست به بررسی دیدگاه نظریه پردازان و اصل و مفروض های نظریه های منطﻘه گرایی موجود مورد بازبینی قرار گرفته است. سپس با تحلیل نمونه های موردی داخلی و خارجی سعی در بررسی تاثیر منطقه گرایی در معماری گردیده است. . روش منتخب پژوهش به صورت تحلیلی-توصیفی از نوع کیفی-تفسیری بر اساس مطالعات موردی می باشد. هدف ارائه قواعدی در طراحی متناسب با ویژگی های بومی و منطقه ای برای طراحان می باشد که در امتداد آن با تحلیل نمونه موردی ها اصول و نکات و برخی راهکارهای اساسی برای بهره برداری از رویکرد منطقه گرایی ارائه می گردد تا طراحان بتوانند با این راهکارها بین معماری منطقه و تکنولوژی های جدید گفتمان صحیح برقرار سازند. به طور خلاصه این راهکارها را می توان در زمینه های متفاوتی مثل هندسه، فضاهای ویژه داخلی با توجه به عملکرد بنا، جزئیات نما، سازه، نورپردازی، عنوان کرد که با در نظر گرفتن ارزش های فرهنگی، اجتماعی و هنجاری از برقراری تعامل و سود بردن از مزایای جهانی علاوه بر تقویت طرح باعث ایجاد حس مکان در مخاطب می شود.

منطقه گرایی، منطقه گرایی انتقادی، زمینه گرایی، مصالح بومی