مهناز نادری کیا - دانشجوی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبایی

هر روز، هزاران نفر در جاده ها مجروح و کشته می شوند. در مقایسه با این رنج روز افزون جامعه بشری، تلاشهای صورت گرفته در جهت ارتقا امنیت جاده ای بسیار ناچیز بوده است. سوانح و تصادفات جاده ای تا حدود زیادی قابل پیشگیری هستند. در کشورهای مختلف، مجموعه ای از اقدامات جهت کاهش چشمگیر بروز سوانح جاده ای صورت گرفته است. این اقدامات شامل قوانینی در جهت کنترل سرعت، استفاده از کمربند و کلاه ایمنی و طراحی مطمئن تر جاده ها و وسائل نقلیه می باشد. باریکسازی جاده ای از دهه ۱۹۷۰ اجرا شده است. این رویکرد که به آن تبدیل جاده نیز گفته می شود، به دنبال تغییر مکان فضای جاده از طریق کاهش تعداد خطوط ترافیکی موتوری است. باریکسازی جاده ای مورد توجه جوامعی هستند که ممکن است به دنبال روان سازی و کاهش سرعت ترافیک، بهبود مدیریت دسترسی، کاهش تصادفات، بهبود ایمنی و ارتقا دسترسی برای عابران پیاده یا دوچرخه سواران، بهبود استفاده از پارکینگ، بهبود عملکرد اقتصادی خیابان یا به طور کلی افزایش بهره وری و سود باشند. شاخصه عملکرد این رویکرد تبدیل جاده های چهار بانده تقسیم نشده به سه باند (یک مسیر رفت و برگشت از هر جهت به اضافه TWLTL) است. هدف اصلی از این پژوهش، بررسی چگونگی اجرا و فواید این روش و اثربخشی آن در باب افزایش امنیت جاده ای ناشی از کاهش شمار لاین های ترافیک موتوری است.

ترافیک شهری، نرخ تصادفات، باریکسازی جاده ای، ارتقا ایمنی جاده