صبا فروغی - کارشناسی ارشد معماری منظر شهرتهران

بیان مسئله: اختلال طیف اوتیسم از شایع ترین اختلالات رشدی- عصبی می باشد که با نقص در مهارت های اجتماعی و ارتباطی و رفتارهای کلیشه ای و تکراری توصیف می شود. مهارت های اجتماعی نقش مهمی در زندگی و بهروزی افراد ایفا می کنند؛ اما شکل گیری مهارت های اجتماعی در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم با محدودیت روبه رو است. از مشکلات عمیق این کودکان در ارتباط با دنیای پیرامون میتوان به رفتارهای غیر کلامی، اجتناب از برقراری تماس چشمی و محدودیت در درک و بازشناسی هیجان های دیگران اشاره کرد. هدف: هدف از انجام این پژوهش یافتن راه حل های معماری و معیارهای طراحی پارک منظر برای بهبود شرایط زندگی و درمان و آموزش این افراد می باشد. کودکان اوتیستیک برای آموزش و درمان و تفریح نیازمند فضای ویژه ای هستند که دارای خصوصیات معماری مطالبق با روحیه و شرایط جسمی آن ها باشدکه در این مقاله به صورت مختصر به آن ها پرداخته شده است. روش تحقیق: این پژوهش به روش تحلیلی توصیفی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی انجام گرفته است. روش های متنوع و جدیدی برای درمان کودکان اوتیستیک وجود دارد اما ارایه فضای معماری مناسب و متناسب با شرایط جسمی و روحی کودکان در بهبود و درمان آنها نقش بسزایی دارد. نتیجه گیری: در این پژوهش سعی بر این است تا با شناسایی شاخصه های روانشناسی و رفتاری کودکان اوتیسمی، ابزاری برای طراحی فضای پارک منظر با این شرایط خاص، فراهم اید تا با بکارگیری ان بتوان در رشد و شکوفایی کودکان این سرزمین قدمی مثبت برداشته و حضور و نقش این کودکان را در جامعه مهم و امری ضروری دانسته شود.

پارک منظر، اوتیسم، کودکان اوتیسمی، روانشناسی کودک.