جوادرضا واحدی - عضو هیات علمی دانشگاه بجنورد
طاهره بیچرانلو - دانشجوی کارشناسی ارشدبرنامه ریزی شهری دانشگاه بجنورد

با رشد روزافزون شهرها و افزایش جمعیت آنها، مدیران شهری با شکل و ابعاد تازه ای از مشکلات مواجه شده اند که اغلب آنها مرتبط با حمل ونقل و ترافیک می باشد. برای انجام فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی در شهر بایستی سفر انجام گیرد و هنگامی که ابعاد شهر بزرگ بوده و طول سفرها افزایش یابد، شهروندان زمان قابل توجهی را در شبکه حمل و نقل شهری سپری خواهند کرد. حمل و نقل به خودی خود یک مسئله و مشکل نیست بلکه یک موهبت است. زمانی حمل ونقل تبدیل به یک مساله می می شود که عوارض ناشی از آن باعث نارضایتی کاربران شبکه حمل ونقل و به تبع آن کاهش سطح کیفی خدمات شهری شود. مناطق مرکزی شهرها هیچگاه از تراکم عبور و مرور خالی نخواهند شد، اما با مدیریت ترافیک می توان موجب کاهش ازدحام بیش از حد در این مناطق و آرامسازی جریان ترافیک شد. آرام سازی ترافیک به دو روش فیزیکی و ادراکی انجام می شود. در زمینه آرام سازی ترافیک به روش ادراکی مطالعات گسترده ای از دهه ۱۹۸۰ تاکنون به صورت جدی در دنیا صورت پذیرفته و نتایج مختلفی از بکارگیری این تمهیدات و تاثیر آنها به منظور کاهش سرعت در دنیای واقعی و مجازی به دست آمده است. این پژهش با هدف ارائه راهکارهای آرام سازی جریان ترافیک معابر شهری با بهره گیری از تجربیات سایر کشورها، به بررسی تجربیان چند کشور در این زمینه می پردازد. نتایج پژوهش نشان می دهد اقداماتی نظیر توسعه پیاده روها، ایمن سازی پیاده روها، ارتقاء کیفیت فیزیکی شبکه معابر منطقه و رفع موانع موردی، ایمن سازی تردد خودرو ها و عابرین پیاده در معابر تقاطعها و کاهش میزان تصادفات می تواند به ارتقا کیفیت زندگی شهروندان کمک نماید.

آرام سازی ترافیک، معابر، حمل و نقل شهری، فضای مشترک