مریم فخرایی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه اندیشه، جهرم -
محیا رنجبران - دکترای معماری ، استاد دانشگاه اندیشه ، جهرم، -

در دنیای مدرن که اکثر فضاهای درمانی تنها به تکنولوژی و پیشرفت متدهای پزشکی متکی است، طبیعت و مولفه های شفا بخش و نقش آن به عنوان عاملی موثر بر درمان و سلامتی انسان کمتر مورد توجه قرار گرفته و در نتیجه محوطه بیمارستانها به فضاهایی خشک و بی روح تبدیل شده است. در کلانشهرها زندگی ماشینی و فعالیت های صنعتی افزایش یافته است. به طوری که این روند بر سلامت زندگی انسان ها تاثیر منفی داشته است و عمدتا سلامتی را در معرض مخاطره قرار داده است. در حقیقت بیماری های ناشی از درمان بیماری های دیگر از اصل بیماری بیشتر مردم را آزار می دهد. ایده اصلی این فضاها فضایی است که انسان های گرفتار در این زندگی ماشینی را با برقراری پیوندی عمیق و جذاب با طبیعت در فضای معمارانه ایرانی و کاربردی را فراهم سازد و ضمن پر کردن خلاء های موجود در عرصه شفا بخشی، آن را از محجوریت برهاند. طبق مطالعات انجام شده توسط محققان در خصوص انسان، طبیعت و معماری نشان می دهد، که آنها در عین عملکردهای جداگانه ارتباط زنجیرواری با یکدیگر دارند و به عنوان زیر مجموعه ای از یک مجموعه عظیم تر به هم متصل و پیوسته اند و یک هدف را دنبال می کنند و تمامی اجرام در این دنیا از چهار ارکان (آب، هوا، خاک و آتش) تشکیل شده اند که از ترکیب آنها با یکدیگر انسان، طبیعت و دست ساخته های بشر را به وجود می آورند. لذا این فضاها باید به گونه ای باشد که ویژگی های عمیقی را بازتاب کند که می توان آن را در ویژگی های همچون شفابخشی و درمان جست وجو کرد. پس معماری این فضا باید خاصیت انسانی و انطباق با طبیعت را داشته باشد، که تمامی این موارد ذکر شده چیزی جز تعامل انسان با خودش، طبیعت و معماری نیست که معنای آن سلامتی است . هدف: هدف اصلی این پژوهش ارتباط فضاها با مولفه های شفا بخشی در فضای درمانی پایه ریزی شده و از این اصول در کالبد و حوزه ی عملی معماری استفاده شود. روش بررسی :با توجه به این که یکی از مهمترین مولفه های شفا بخش وفضاهای درمانی کاربر محور بودن آن است.که اینگونه فضا ها با علایق و سلیقه های روحی هر جامعه هم خوانی داشته باشد.بنابراین این پژوهش براساس روش تحلیلی و توصیفی در جهت راهبرد های ترکیبی انجام میشود.

انسان،طبیعت ،معماری، ،طب سنتی،فضای درمانی،شفا بخش