منیره گلابی
نیما مصطفایی

در بررسی مسائل مناطق شهر تهران در چهارچوب رویکرد حق به شهر، چهار محور کلان نظری اقتصاد سیاسی فضا(دیوید هاروی)، تولید فضا و نقد زندگی روزمره(هانری لوفور)، قدرت در شهر و مشارکت(مارک پورسل) و شهر عدالت محور(پیتر مارکوزه) در نظرگرفته شده اند و با انطباق مفاهیم نظری آنها با مفاهیم عملیاتی منشورهای حقوقی حق به شهر(به ویژه منشور جهانی حق به شهر)، مولفه های پژوهش که عبارت بودند از عدالت ،مشارکت ،استفاده و دسترسی استخراج شدند و براساس مولفه های چهارگانه،زیر مولفه ها شامل فقرشهری،شاخص رفاه شهری،تله فضایی فقر،نابرابری در برخورداری،فقر کودکان،بی خانمانها،تخصیص بودجه،تخصیص هزینه ها ،نابرابری جنسی(در مولفه عدالت)،مشارکت در مراکز مدنی،تنوع فرهنگی،طردشدگان فرهنگی،مشارکت در بودجه ریزی(در مولفه مشارکت)،نفوذپذیری،مناسب سازی و پیاده پذیری(در مولفه دسترسی) و استفاده از امکانات و خدمات عمومی و فراگیری خدمات و رویدادهای شهری(در مولفه استفاده) مورد استفاده قرارگرفتند.وضعیت حق به شهر در دو سطح ساختاری شهر و سطح مناطق ارزیابی شد و در سطح ساختاری دو مساله اقتداگرایی و طرد شهری مورد توجه قرار گرفت. روش پژوهش براساس تحلیل ثانویه و فراتحلیل بوده لست. در سطح مناطق نیز با بررسی و انطباق هر چهار مولفه، منطقه ۱۷ به عنوان حادترین منطقه به لحاظ شدت نقض حق به شهر تشخیص داده شد و براساس مولفه ها،مناطق گونه بندی شدند و در دو سطح عمومی و مناطق،پیشنهادهای پژوهشی و سیاستی ارائه شد.

حق به شهر،عدالت،مشارکت،دسترسی،استفاده،مناطق تهران