عباس سادات حسینی نسب

شعر آیینی به گونه ای از شعر متعهدانه گفته میشود که از جهت معنایی و محتوایی صبغه کاملا دینی دارد و از آموزه های وحیانی، فرهنگ عترت و ولایت و تاریخ اسلام سرچشمه می گیرد. مناسبت هایمذهبی، ستایش چهره های دینی، توجه به مقوله های قدسی و ملکوتی و تزکیه و تهذیب نفس انسانی در هسته مرکزی شعر مذهبی قرار داردیکی از موضوعات و مباحثی که در شعر معاصر مورد توجه قرار می گیرد، بحث و بررسی در باب دیدگاه شاعران انقلاب به دین، باورهای دینی و اعتقادات آیینی و الهی است که این موضوع با توجه به ساختار فکری و ذهنی اهل هنر و نیز نوع نقش و جایگاه دین در این دوره تاریخی، موضوعی شایان توجه است.سرودن شعر مذهبی- آیینی در ایران از سابقه ای طولانی برخوردار است. در دوره قبل ازانقلاب، شعر بعد از مشروطیت دو جریان مختلف یافت و در دو مسیر جداگانه به پیش رفت: شعر سنت گرا و شعر نو گرا.شعر سنت گرا شعری بود که ازنظر قالب با گذشته فرقی نداشت. در دوره بعدازانقلاب قالب مثنوی با اقبال بیشتر روبرو شد.غزل هم قالبی است که در این دوره رواج پیدا کرد. اما غزل این دوره چنان است که ابیات ارتباط منطقی با هم دارند و فضای آن دینی و حماسی است و به فرهنگ تشیع تکیه دارد.

شاعران انقلاب،شاعران پهلوی،نگاه فرازمانی فرامکانی،معرفتی وزیباشناختی