اثر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر برخی عوامل آنژیوژنزی بافت هیپوکمپ، در موش های صحرایی نر نژاد ویستار

هدف: یکی از سازگاری های حاصله ناشی از تمرینات ورزشی، افزایش چگالی مویرگی یا آنژیوژنز است. افزایش خون رسانی به بافت هیپوکمپ سبب بهبود حافظه، یادگیری و فرایند نوروژنز می شود و از بروز بیماری های مغزی مانند آلزایمر جلوگیری می کند. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر ۸ هفته تمرین مقاومتی و دویدن استقامتی بر سطوح VEGF-A و FGF-۲ بافت هیپوکمپ در موش های صحرایی نر نژاد ویستار بود.روش ها: به این منظور تعداد ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در قالب یک طرح تجربه- توسعه ای به طور تصادفی در ۴ گروه (تمرین مقاومتی، دویدن، شم تمرین و کنترل) جایگزین شدند و گروه های تمرینی به مدت ۸ هفته به تمرین ورزشی پرداختند. برای اندازه گیری غلظت های VEGF-A و FGF-۲ بافت هیپوکمپ از روش الایزای ساندویچی و برای آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد که ۸ هفته تمرین مقاومتی و استقامتی به ترتیب سبب افزایش معنادار VEGF-A (۰۰۰/۰P=)، (۰۰۰/۰P=) و FGF-۲ (۰۰۰/۰P=)، (۰۰۰/۰P=)  نسبت به گروه کنترل می شود. همچنین تفاوت معناداری در غلظت VEGF-A (۰۰۰/۰P=)  و FGF-۲ (۰۰۰/۰P=)  هیپوکمپ، بین گروه های تمرین مقاومتی و تمرین دویدن استقامتی وجود دارد. علاوه بر این بین گروه شم تمرین و کنترل در شاخص های VEGF-A (۹۸۲/۰P=) و FGF-۲ (۰۰۰/۱P=) هیپوکمپ تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که ۸ هفته تمرین مقاومتی، بیشتر از تمرین دویدن استقامتی سبب افزایش معنادار عوامل موثر در رگ زایی در بافت هیپوکمپ موش های صحرایی نر نژاد ویستار می شود.

Keywords:

تمرین مقاومتی , تمرین استقامتی , رگ زایی , هیپوکمپ , VEGF-A , FGF-۲