بررسی رابطه خودشناسی با جهت گیری مذهبی

خودشناسی مهارتی اکتسابی و موثر بر رشد فرد است که با بسیاری از متغیرهای روان شناختی مرتبط است و نقش مهمی در فرایندهای درمانی ایفا می کند.همچنین تاکید زیادی در متون دینی به آن شده است؛ به نحوی که آن را سودمندترین شناختها دانسته اند. هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه خودشناسی و جهت گیری مذهبی بوده است. روش: شرکت کنندگان در پژوهش، ۲۱۴ نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات بودند که تقریبا از هر دو جنس زن و مرد به نسبت مساوی با نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. مقیاس خودشناسی انسجامی(قربانی و همکاران، ۲۰۰۸) و جهت گیری مذهبی(بهرامی احسان، ۱۳۸۰) ابزار های سنجش در این پژوهش اند. تحلیل داده ها از طریق ضرایب همبستگی، تحلیل واریانس و تحلیل رگرسیون صورت گرفت. یافته ها و نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که خودشناسی با جهت گیری مذهبی و ارزنده سازی، همبستگی مثبت و با سازمان نایافتگی و کامجویی، همبستگی منفی دارد. بنابر داده های رگرسیون سازمان نایافتگی و ارزنده سازی، قدرت پیش بینی خودشناسی را ۳۴/۰ نشان می دهند. بنابر این، خودشناسی می تواند به نحو موثری ابعاد مختلف جهت گیری مذهبی را پیش بینی کند.

Keywords:

جهت گیری مذهبی , سازمان نایافتگی , ارزنده سازی , کامجویی , خودشناسی