علی اصغر سعدآبادی - دکتری تخصصی سیاستگذاری علم و فناوری، استادیار گروه سیاستگذاری علم و فناوری، پژوهشکده مطالعات بنیادین علم و فناوری دانشگاه شهید بهشتی تهران.، ایران
زهره رحیمی راد - دکتری تخصصی سیاستگذاری علم و فناوری، دانشگاه مازندران.
کیارش فرتاش - دکتری مدیریت فناوری، استادیار، گروه سیاستگذاری علم و فناوری، پژوهشکده مطالعات بنیادین علم و فناوری دانشگاه شهید بهشتی تهران، ایران.

هدف: پژوهش حاضر کوشیده است بسته ای از راهکارهای پیشنهادی مبتنی بر رویکرد نوآوری اجتماعی را به منظور بهبود مشارکت اجتماعی برای نیل به مرجعیت علم و فناوری متناسب با شرایط بومی ایران طراحی کند. روش: پس از استخراج مولفه های ناظر بر مرجعیت علمی و مشارکت اجتماعی از ادبیات دانشگاهی، بیانات رهبری و اسناد سیاستی، با استفاده از داده کاوی، تحلیل مضمون و دلفی فازی، تلاش شد بر اساس روش تحلیل گزینه های راهبردی موقعیت ارتباط میان مولفه های مورد اجماع خبرگان مشخص شود. سپس متناسب با مولفه های شناسایی شده به ارائه راهکارهای مبتنی بر رویکرد نوآوری اجتماعی پرداخته شد. یافته ها: ۴۰ مولفه در قالب پنج بعد ناظر بر مفهوم مرجعیت علمی و ۵۹ مولفه در قالب چهار بعد ناظر بر مفهوم مشارکت اجتماعی شناسایی و متناسب با آنها، ۱۰ راهکار مبتنی بر نوآوری اجتماعی ارائه شد. نتیجه گیری: کاربست نوآوری اجتماعی به عنوان مجموعه فعالیتها و خدمات نوآورانه با انگیزه برآورده کردن یک نیاز اجتماعی که همانا بالا بردن سطح مشارکت اجتماعی برای دستیابی به مرجعیت علمی است، به نهادهای کلان کشور کمک خواهد کرد.

مرجعیت علمی, نوآوری اجتماعی, مشارکت اجتماعی, عمومیت بخشی علم و فناوری