روانشناسی وآموزش کودکان استثنایی

منظور از کودکان استثنایی کودکان نابینا، ناشنوا، عقب مانده ذهنی، دارای معلولیت جسمی، کودکان مبتلا به اختلالات عاطفی – اجتماعی و کودکان تیزهوش می باشد. تربیت متخصصانی در زمینه فراهم آوردن فرصت های مناسب و امکانات آموزشی ویژه برای کودکان استثنایی و همچنین تربیت متخصصانی برای حداکثر کردن توانایی های ذهنی و جسمی کودکان استثنایی با توجه به ویژگی های عقلانی و جسمانی آنان هدف از رشته آموزش و پرورش کودکان استثنایی می باشد. کودکانی به عنوان کودکان استثنایی شناخته می شوند که ضریب هوشی آنها دو انحراف معیار بالاتر یا پایین تر از سایر کودکان باشد. این کودکان به خدمات آموزشی ویژه و حمایت های گسترده نیاز دارند تا از کل استعداد خود استفاده کنند. آنها به دریافت خدمات آموزشی نیازمند هستند چون اکثر آنها در یک یا چند مقوله به شرح زیر با یکدیگر تفاوت دارند: آنها ممکن است کم توانی ذهنی، ناتوانی های یادگیری، آشفتگی های هیجانی، ناتوانی های جسمی، اختلال های گفتار و زبان، آسیب شنوایی یا آسیب دیداری داشته باشند یا در مقابل سرآمد و بسیار با استعداد باشند روانشناسی کودکان استثنایی به عنوان شاخه ای از دانش روانشناسی به مطالعه رفتار و فرایندهای روانی افراد می پردازد که روی یک پیوستار تحولی از کمترین حد تا بیشترین حد ممکن قرار دارند و بر این اساس به تشخیص و مداخله ویژه و کافی جهت نیل به حداکثر استعدادشان نیاز دارند. در ادبیات کودکان استثنایی، اصطلاحات (شیوع و رواج) معمولا به جای هم مورد استفاده قرار می گیرند. به لحاظ فنی شیوع ناظر است بر تعداد جدید کودکان با یک وضع استثنایی در یک دوره زمانی مشخص (معمولا یک سال) رواج به کل تعداد موارد موجود (جدید و قدیم) در یک جمعیت در یک نقطه زمانی خاص دلالت دارد (وکیلی ۱۳۹۱).

Keywords:

روانشناسی کودکان استثنائی , شیوع کودکان استثنایی , تشخیص و شناسایی کودکان استثنایی