سکونتگاه پایدار با رویکرد معماری بومی (نمونه موردی روستای خاوه شهرستان ورامین)

روستا برآیندی از عناصر طبیعی و عناصر ساخته شده است که به گونه ای، زمینه سازگاری فرد را با جامعه فراهم می آورد. معماری بومیروستایی، نمونه ای از هنر مکان و توجه به پاسخوگویی به نیاز آن ها است، که نشان دهنده سازگاری با محیط و ارتباط آن با انسان را ازگذشته ای خیلی دور در سکونتگاه های روستایی بیان می نماید.وضعیت نظام سکونتگاهای روستایی با توجه به تنوع مکانی- فضایی درمناطق ایران، که هر سکونتگاه از نظم معینی برخوردار است. تحولاتروستایی در سال ای اخیر غیرقابل انکار بوده، ولی جهت پایداری سکونتگاه های روستایی در تحولات اخیر اهمیت و توجه به معماری بومی رابیش از بیش نشان می دهد. گرایش به گذشته تاریخی و محافظت از باورها و نیازهای فطری انسان می تواند به عنوان یک عنصر در جهتپایداری سکونتگاه ها در تحولات امروز بحساب آید. روستا این فرصت را دارد که به سمت پایداری اکولوژیکی حرکت کند و اولویت خود را بهحداکثر استفاده از ظرفیت محیط طبیعی خود قرار دهند. توجه به عوامل موثر معماری بومی در شکل گیری و فرآیند زندگی روستایی می تواندرمز توسعه آن ها برای آینده باشد. در ضمن بررسی مفهوم پایداری سکونتگاه ها و توجه به معماری بومی و باور اینکه بافت و معماری بومیارتباط موثرتری جهت پایداری با محیط داشته، مد نظر قرار می گیرد. روستای خاوه درمنتهی الیه جنوب شرقی شهرستان ورامین واقع شده وبافت روستا به صورتی فشرده ایجاد شده و در گذشته هسته اولیه روستا در داخل قلعه ای بوده است و اطراف آن نیز زمین های مستعد کشاورزیوجود داشته است.

Keywords:

روستا , سکونتگاه , پایداری , معماری بومی , معماری روستایی