برنامه ریزی ارتباطی, رویکردی به نظریه برنامه ریزی روستایی (اولویت بندی مسائل توسعه روستایی)

تحقق اهداف توسعه روستایی همانطور که به اتخاذ رویکردهای مناسب توسعه اقتصادی, اجتماعی و فیزیکی متکی است,نیازمند استفاده ازروکردی سازگار و موثر درفرآیند برنامه ریزی توسعه (تهیه و اجرای طرح های توسعه) نیز است. ظاهرا بخش عمده ای از مشکلات برنامه ریزیتوسعه روستایی ریشه دربنیان فکری و معرفتی نظام برنامه ریزی کشور دارد به رغم کسب تجارب ارزنده و تدوین برنامه های توسعه و اختصاصفصل های از انهابه توسعه و عمران روستایی,همچنین برنامه ریزی توسعه روستایی برمبنای نظام نظری مطلوب ومتناسب با جامعه روستاییایران شکل نگرفته و از این منظر با کاستی ها مواجه است؛تا جاییکه می توان گفت برنامه ریزی توسعه روستایی در ایران فاقد نظریه پایه ایاست.در نظر گرفتن این مطلب که برنامه ریزی به عنوان یک فراینددارای مراحل مختلفی از جمله تهیه برنامه,اجرا, نظارت و ارزش یابی میباشد,اتخاذ یک روش شناسی مشخص در این روندضروری می باشد.با در نظر گرفتن راهبردهای مختلف درزمینه توسعه روستایی از جملهتوسعه روستای پایدار,روش شناسی های متفاوتی قابل طرح برنامه ریزی است.در این مقاله برنامه ریزی ارتباطی,اولویت بندی مسائل روستاییبصورت کتابخانه ای و میدانی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.

Keywords:

رویکرد ارتباطی , رویکرد انتقادی , نظریه برنامه ریزی , توسعه روستایی , اولویت بندی , مشارکت مردمی