کرامت اله زیاری - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
علی حسینی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران
علی گودرزی - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، دانشگاه تهران

مسکن از نیاز های اولیه بشر است و کیفیت مسکن، تاثیر بسیار زیادی بر کیفیت زندگی یک فرد دارد. به همین دلیل است که موضوعمسکن، بخش مهمی از تحقیقات برنامه ریزان و مدیران شهری را به خود اخت صاص داده ا ست. در اکثر شهرهای ایران به دلیل قدمتبالا و همچنین استفاده نکردن از مصالح باکیفیت، پدیده ی بافت فرسوده شهری به چشم می خورد. کیفیت مسکن در این بافت ها بهنازل ترین سطح خود می رسد و کیفیت زندگی شهری به دغدغه ای برای برنامه ریزان و مدیران شهری تبدیل می شود. از رویکردهایمتاخر و کارا در بهبود وضعیت بافت فر سوده شهری می توان به بازآفرینی شهری ا شاره کرد. بازآفرینی شهری خود مفهوم گسترده وپیچیده ایست و جنبه های متفاوتی دارد. یکی از رویکردهای بازآفرینی را می توان رویکرد بر مبنای پایه ای مطالعات مسکن عنوانکرد. در این نوع از بازآفرینی مسائل مربوط مسکن در راس امور قرار گرفته و سایر جنبه های بازآفرینی به صورت فرعی مورد بررسیقرار می گیرد. در این پژوهش سعی شده تا مدلی تحت عنوان بازآفرینی شهری مسکن مبنا ارائه شود. پژوهش دارای دو بخش است.در بخش اول، شاخص ها و چارچوب کلی مدل مذکور بیان شده است که حاصل از تطبیق شاخص های اصلی مسکن (شاخص هایکیفی، شاخص های کمی و شاخص های مالی) و سیاست های مهم بازآفرینی شهری (سیاست های کالبدی، اقتصادی، اجتماعی ومحیطی) است. در بخش دوم پژوهش، شاخص های مدل ارائه شده در محله جفره ماهینی شهر بوشهر مورد بررسی قرار گرفته و بااستفاده از آزمون فریدمن اولویت بندی شده است. اطلاعات بخش دوم پژوهش با استفاده از پرسشنامه گردآوری شده و تعداد حجمنمونه ۳۴۰ نفر بوده است که با فرمول کوکران بدست آمده است. پس از انجام آزمون فریدمن، بر اساس نتایج حاصل شده، پا سخدهندگان سیاست های محیطی، اجتماوی، کالبدی و اقتصادی را به ترتیب مطلوب تر ارزیابی کرده اند. بنابراین دو سیاست کالبدی واقتصادی در اولویت می باشند.

بازآفرینی شهری مسکن مبنا، بازآفرینی شهری، مسکن، بافت فرسوده