ارزیابی سازوکار رفتار قلمروپایی در دستیابی به توسعه پایدار شهری

رفتار قلمروپایی، به عنوان یکی از رفتارهای فضایی انسان با ماهیتی اجتماعی، یکی از مفاهیم مهم در ارتقاء کیفیت ارتباط انسان با محیط پیرامون میباشد که در نتیجه عدم توجه به ویژگیهای کیفی در رابطه انسان و محیط، در کنار مفاهیم متعدد دیگر از همین دست، به فراموشی سپرده شده است. هدف از این مقاله نقش مهم رفتار قلمروپایی و فرآیند کیفیت قرارگاه های رفتاری در دستیابی به توسعه پایدار شهری میباشد. توسعه پایدار در سطوح مختلفی قابل بحث است و در مقیاسهای متفاوتی از بافتها و محلات گرفته تا توسعه پایدار کلانشهرها و توسعه پایدار جهانی بیان میشود. توجه به این نکته که اصول پایداری، معیارهای خشک و غیرقابل تغییر نیستند، در جهت نیل به آرمانهای پایداری، از اهمیت بالایی برخوردار است. روش تحقیق در این مقاله کیفی بوده و از یافته های این پژوهش نتیجه میشود که قلمروی مطلوب در قرارگاه های رفتاری به عنوان تجلیگاه پایداری اجتماعی انسانها در بستر شهری میباشد؛ لذا تحقیق حاضر در جهت دستیابی به جنبه هایی بر روی مفهومی چون قلمرو متمرکز شده تا ضمن آشکار ساختن اهمیت آنها در قرارگاه رفتاری، راه حلهای در جهت به کارگیری عملی اینگونه مفاهیم در دستیابی به توسعه پایدار شهری ارائه دهد.

Keywords:

رفتار قلمروپایی , توسعه پایدار شهری , قرارگاه رفتاری