اعظم فرزانه - دانشجوی دکترای شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین الملل کیش

در دهه های اخیر با گذار از توسعه کشاورزی به صنعتی، شهرها به عنوان عرصه استقرار خدمات، به عنوان موتور محرک اقتصادی کشورها و اصلی ترین جایگاه زیست و استقرار جوامع بشری تبدیل شده اند. چرخه دائمی انباشت سرمایه و تمرکز به خصوص در کلانشهرها و مناطق کلان شهری، به مانند جاذبه مغناطیسی، جمعیت و فعالیت را هرچه بیشتر به خود جذب کرده اند. اگرچه این انباشت و تراکم فزاینده، مزیت و صرفه های اقتصادی فراوانی برای کسب وکارها و اقتصاد ملی داشته است اما تبعات تراکم فزاینده در ابعاد گوناگون اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی و بهداشت و سلامت جامعه به مرور از مزایای آن پیشی گرفته است. یکی از دغدغه های کنونی شهرهای جهان که تراکم در آنها بیش از نقاط دیگر است این است که چه الزاماتی موجب درگیری مردم با تهدیدهایی نظیر کرونا میشود. از طرفی در این برهه از زمان مردم درگیر این هستند که مکانهایی که در آن زندگی و تفرج میکنند چگونه بر سلامت و رفاه آنها تاثیر میگذارد و این موضوع که حضور در این فضاها و مکانها آنها را در خطر ابتلا قرار میدهد یا خیر و از نقطه نظر دیگر بیان این نکته خالی ازلطف نیست که انتشار این ویروس تا حد زیادی بر محمل جهانی شدن و رشد سریع شهری و توسعه حمل ونقل ملی و بین المللی شیوع و گسترش یافته است در این راستا نقش مدیریت و برنامه ریزان شهری بسیار پررنگ تراز زمانهای دیگر نمود می یابد و در این زمان بیش از دیگر عوامل پرداختن به موضوع شیوه ارتباط مردم با شهرها و حضورپذیری در آنها اهمیت می یابد. در این پژوهش باتکیه بر روش توصیفی و تحلیلی به تحلیل و بررسی موضوع پژوهش پرداخته شده است و سعی در این است که ابتدا با ارائه مفاهیم چارچوبهای مدیریت و برنامه ریزی شهری درکی درست از موضوع پژوهش ارائه داده و سپس نقش مدیریت و برنامه ریزی شهری در زمان شیوع بیماری کرونا مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت نقش تاب آوری شهری در این دوران ارائه گردد.

مدیریت شهری، برنامه ریزی شهری، ویروس کرونا، کلانشهرها