مهدی سلیمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری کشتی، دانشگاه علوم دریایی امام خمینی (ره)، نوشهر
کریم اکبری وکیل ابادی - استادیار دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه علوم دریایی امام خمینی (ره)، نوشهر
حسن قاسمی - استاد دانشگاه صنعتی امیر کبیر، دانشکده مهندسی دریا
ابوالفتح عسکریان خوب - استادیار دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه علوم دریایی امام خمینی (ره)، نوشهر

شناور هیدروفویلی دارای باله های مغروق است که توسط ستون هایی به زیر بدنه آن متصل می‎گردد. با شروع حرکت و تولید نیروی برا توسط هیدروفویل ها، بدنه شناور از سطح آب جدا شده در نتیجه مقاومت آن کاهش و سرعت آن افزایش می یابد. موقعیت قرارگیری هیدروفویل ها در طول بدنه شناور تاثیر قابل توجهی بر روی مقاومت، عملکرد هیدرودینامیکی و تعادل آن دارد. در این مقاله تاثیر موقعیت طولی هیدروفویل سینه بر روی مقاومت هیدرودینامیکی یک شناور تندرو هیدروفویلی در سه حالت و در شش سرعت مختلف از طریق تست مدل کشتی بررسی شده است. آزمایش ها در حوضچه کشش آزمایشگاه ملی شهدای خلیج فارس انجام شده است. نتایج نشان داد که منحنی های ضریب مقاومت کل بین اعداد فرود ۲۷/۰ تا ۶۴/۱ در هر سه حالت رفتار فیزیکی مشابهی از خود نشان می دهند. در این بازه، بالابری ایجاد شده توسط هیدروفویل جلو و عقب مدل شناور سبب می شود بدنه به طور یکنواخت از سطح آب جدا شود و مقاومت اصطکاکی کاهش پیدا کند، که در مقایسه کلی این حالات، موقعیت قرار گیری هیدروفویل سینه در فاصله ۵۶ سانتی متر از مرکز ثقل مدل شناور (Position-۱) به دلیل فاصله مناسب دو هیدروفویل جلو و عقب نسبت به مرکز ثقل و نیز نسبت به هم، از مقاومت کمتری برخوردار است.

واژه های کلیدی: شناور هیدروفویلی, مقاومت, تست مدل کشتی, حوضچه کشش