مهرداد آقائی - دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران (نویسنده مسئول).
بهزاد اسبقی - کارشناس ارشد گروه زبان و ادبیات عربی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران.
فاضل عباس زاده - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد پارس آباد مغان، دانشگاه آزاد اسلامی، پارس آباد مغان، ایران.

واو در زبان عربی و فارسی بنا بر موقعیت به کاررفته، کارکردهای گوناگون و معانی متفاوتی دارد؛ زیرا واو، واژه­ای است که ارتباط و پیوند میان کلمات و جملات را برقرار می­سازد و آن ها را به یکدیگر مرتبط می­کند. تک واژ مورد بحث مقاله حاضر، واوی است که در نگاه اول خلاف قاعده زبانی به نظر می­آید؛ چون ارتباط قبل و بعد آن بدون در نظر گرفتن واو کاملا درست به نظر می رسد و کامل می­نماید. ولی واو واقع شده، در اصل ارتباطی میان یک جزء ذکر نشده با ماقبل یا مابعد خود را به عهده دارد و آن را بیان می­کند. ذکر نکردن آن جزء در جمله و قرارگیری واو، باعث غافل گیری مخاطب در درجه اول و باعث تفکر او در درجه دوم شده و در درجه سوم علتی جهت جست و جو برای یافتن جزء ذکر نشده _ به عبارت دقیق­تر مقصود متکلم و ارتباطش در جمله مطرح شده است. از آنجاکه اندیشه و تعقل، لایتناهی و جزء جدایی ناپذیر وجود آدمی است، ارتباط هر چیزی با آن یا به تعبیری دقیق­تر، برخورد همه چیزهای امور عقلانی با آن است که سبب جاودانگی آن می­شود. در مقاله حاضر کوشیده شده است بر اساس شیوه تحلیلی- تطبیقی به علتی از علت­های متعدد جاودانگی قرآن کریم و دیوان حافظ شیرازی پرداخته شود. مهم ترین دستاورد این مقاله، کشف علتی از علل متعدد جاودانگی این دو اثر فاخر بوده است؛ زیرا بیشتر مضامین دیوان حافظ بازتابی از مفاهیم زیبای قرآنی است.

قرآن, بلاغت, حافظ, تک واژ دستوری واو, تکنیک زبانی