مهدی اعلمی - نویسنده مسئول، روانشاسی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد تربت جام، تربت جام، ایران. آدرس پستی ، خراسان رضوی ، تربت جام ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تربت جام، دانشکده علوم انسانی گروه روانشناسی ایمیل: Mahdialami۲۰۰۰@gmail.com
سعید تیموری - دانشیار روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تربت جام، تربت جام، ایران.
قاسم آهی - استادیار روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی و احد بیرجند، بیرجند، ایران.
محمد حسین بیاضی - دانش آموخته کارشناسی روانشناسی، دانشگاه پیام نور واحد فریمان، فریمان، ایران،
مطهره رجبی - دانش آموخته کارشناسی روانشناسی، دانشگاه پیام نور واحد فریمان، فریمان، ایران،

مقدمه: طلاق یکی از عوامل ایجاد کننده آشفتگی در زندگی انسانهاست. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رویکرد تلفیقی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد  بر کاهش میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق بود. روش پژوهش: برای این منظور طی یک پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون و گروه گواه ۹۰ نفر از زوجین مراجعه کننده به مرکز مداخله در بحران شهر مشهد در زمستان ۱۳۹۷ به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه ۳۰ نفری آزمایش و گروه گواه کاربندی شدند. گروه­های آزمایشی، در ۱۲ جلسه رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و ۱۰ جلسه پروتکل تلفیقی طرحواره درمانی مبنتی بر پذیرش و تعهد مورد آموزش قرار گرفتند در حالی­که گروه کنترل تحت هیج مداخله­ای قرار نگرفتد. هر سه گروه مقیاس میل به طلاق را در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو روش درمانی در کاهش میل به طلاق زوجین به طور معناداری موثر بودهp <۰.۰۱)) اما اثربخشی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش میل به طلاق زوجین به طور معنا داری بیشتر بود(p <۰.۰۱ ). نتیجه گیری: با توجه به افزایش نرخ طلاق در کشور، رویکرد تلفیقی طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد می­تواند در کاهش میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق موثر باشد.

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد طرحواره درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد میل به طلاق