اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کیفیت زندگی، رضایت زناشویی و نگرش های ناکارآمد زوجین شهر اصفهان

مقدمه: با توجه به رابطه بین نگرش­های ناکارآمد افراد با کیفیت زندگی و رضایت زناشویی افراد و تاثیر واقعیت درمانی بر این متغیرها، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کیفیت زندگی، رضایت زناشویی و نگرش­های ناکارآمد زوجین شهر اصفهان بود. روش پژوهش: روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفته است. جامعه آماری این پژوهش کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال ۱۳۹۷ بود. از میان جامعه آماری به روش نمونه­گیری هدفمند و براساس نمرات پرسشنامه نگرش­های ناکارآمد بک و وایزمن، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و ملاک­های ورود و خروج، ۲۰ زوج (۴۰ نفر) متعارض انتخاب شد که این ۲۰ زوج به طور کاملا تصادفی به دو گروه ۱۰ زوجی (۲۰ نفری) آزمایش و کنترل تقسیم شدند که گروه آزمایش، واقعیت درمانی را براساس برنامه درمانی گلاسر دریافت کرد و گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده­ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها نتایج پژوهش نشان داد که واقعیت­درمانی به طور معنی داری باعث افزایش کیفیت زندگی (۰۰۰۱/۰ P=، ۷۳/۴۹F=) و رضایت زناشویی (۰۰۰۱/۰ P=، ۴۷/۳۸=F) و کاهش نگرش­های ناکارآمد (۰۰۰۱/۰ P=، ۹۳/۲۷=F) زوجین شهر اصفهان می­شود. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها کیفیت زندگی و رضایت زناشویی زوجینی که در گروه آزمایش بودند، نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش و نگرش­های ناکارآمد آنان کاهش یافته است. لذا روش واقعیت­درمانی، روشی موثر برای کاهش مشکلات روانشناختی و بهبود زندگی زناشویی افراد است.