حسین شریف خدایی - کارشناسی ارشد رشته الهیات و معارف اسلامی،گرایش فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی )ره( شهرری، تهران، ایران
رحمت فرحزادی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، تهران، ایران
محمد مهدی تقدیسی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، تهران، ایران

قرن بیستم با گسترش روابط بین المللی ایجاد و توسعه سازمانهای بین المللی را به همراه داشت. سازمانهای بین المللی نیز در سایه نیازهای اعضایشان به گسترش صلاحیتهای خود پرداختند بطوریکه امروزه سازمانهای بین المللی علاوه براتخاذ تصمیمات الزام آور برای اعضای خود به قانونگذاری نیز میپردازند. چارچوب قانونگذاری سازمانهای بین المللی بر سه اصل استوار است. ۱) دولتهای موسس و عضو سازمانهای بین المللی از طریق سند موسس به سازمان صلاحیت قانونگذاری اعطا می کنند، ۲) سازمانهای بین المللی تنها از صلاحیتهایی که از طریق سند موسس به آنها اعطا شده برخوردارند، ۳) صلاحیت های سازمانهای بین المللی بصورت کلی به مسائل درون سازمانی منتهی می شود. با توجه به موارد فوق سازمانهای بین المللی برای اعمال صلاحیت های تقنینی خود متوسل به راهکارهایی می شوند که با سند موسس خود و اهداف اصلی اعضای سازمان هماهنگ باشد. از جمله این روشها تصویب قطعنامه میباشد که خود ممکن است به طرق مختلفی همچون اجماع یا رایگیری صورت پذیرد.

سازمان های بین المللی، صلاحیت های سازمان های بین المللی، مجمع عمومی