مقایسه و اثربخشی آموزش رویکرد راه حل محور و شناختی-رفتاری بر سازگاری اجتماعی و سلامت عمومی دختران پایه اول متوسطه

هدف اصلی این پژوهش بررسی مقایسه اثربخشی آموزش رویکرد راه حل محور و شناختی- رفتاری بر سازگاری اجتماعیو سلامت عمومی دانشآموزان دختر پایه اول متوسطه شهر اصفهان است. در همین راستا یک پژوهش نیمه تجربی با طرحپیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل طراحی و اجرا شد. جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر پایه اول متوسطه بود. نمونهشامل ۶۰ دانشآموز که از جامعه آماری به صورت تصادفی، بر اساس نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. در ابتدا از هر سه گروه پیش آزمون گرفته شد و به دنبال آن گروه آزمایش اول، به مدت ۶ جلسه تحت آموزش رویکرد راهحل محور و گروهآزمایش دوم به مدت ۸ جلسه تحت آموزش رویکرد شناختی- رفتاری قرار گرفتند و به گروه کنترل هیچ آموزشی داده نشد.در پایان از هر سه گروه پس آزمون گرفته شد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه سازگاری اجتماعی کالیفرنیا (CTP) و سلامت عمومی (GHQ) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس انجام شد. نتایج نشان داد که آموزش رویکرد راه حل محور و شناختی-رفتاری بر سازگاری اجتماعی تاثیر دارد (p<۰/۰۲)، اما بر سلامت عمومی تاثیری ندارد (p>۰/۶). همچنین بین اثربخشی دو رویکرد راهحل محور و شناختی-رفتاری بر افزایش سازگاری اجتماعی و سلامت عمومی تفاوت معناداری وجود ندارد، اما نتایج تجزیه و تحلیل ها نشان داد که رویکرد راهحل محور موثرتر است.

Keywords:

رویکرد راه حل محور , رویکرد شناختی-رفتاری , سازگاری اجتماعی , سلامت عمومی , دختران نوجوان