بررسی ابعاد زیست محیطی پراکندگی اراضی قهوه ای در نواحی حاشیه نشین

امروزه گسترش فیزیکی و پراکنده رویی شهری ازجمله ویژگی های شناخته شده کشورهای درحال توسعه است که این توسعه ناموزون شهر به نواحی روستایی پیرامونی، منجر به توسعه بدقواره شهری و تخریب محیط زیست می گردد. اراضی قهوه ای از جمله محدوده های رهاشده، ناکارآمد و نیازمند توسعه مجدد در شهرها هستند، این اراضی به عنوان پهنه های ناپایدار شهری منجر به تنزل کیفیت محیطی، جدایی گزینی های اجتماعی و بروز بی هویتی و ناپایداری در شهرها گردیده اند. لذا لزوم توجه و شناسایی این پهنه ها جهت مداخله پایدار به شدت حائز اهمیت می باشد. مساله اصلی تحقیق حاضر، شناسایی شاخص های تعریف اراضی قهوه ای و بررسی ابعاد زیست محیطی پراکندگی این اراضی در نواحی پیراشهری می باشد. این پژوهش از حیث هدف کاربردی و از حیث روش توصیفی-تحلیلی است. نتایج حاصل از تحقیق بیانگر این است اگرچه اراضی قهوه ای به لحاظ ساختاری با یکدیگر متفاوت هستند اما به لحاظ ماهیتی دارای ویژگی های مشترکی می باشند، لذا شناسایی این اراضی بعنوان پتانسیل های بالقوه شهری فرصتی جهت تحقق توسعه پایدار شهری، حفاظت از محدوده شهری و جلوگیری از رشد بی رویه و تخریب اراضی کشاورزی و پهنه های سبز پیراشهری خواهد بود.

Keywords:

پراکنده رویی , اثرات زیست محیطی , اراضی قهوه ای , توسعه مجدد , حاشیه نشینی