ابوالفضل نوری - دانش آموخته دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد آستارا
یاسر محمدی نصر - دانش آموخته کارشناسی ارشد حقوق عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک

حاشیه نشینی شیوه شهرنشینی ناپایدار و ناسالم است و حامل آسیب های اجتماعی – اقتصادی و زیست محیطی می باشد که رویارویی و ساماندهی آن نیازمند صرف هزینه های اجتماعی سنگین، حداقل در مقایسه با هزینه های پیشگیری و هدایت صحیح و زود هنگام خواهد بود. توجه زود هنگام به این مسئله از دو جهت دارای اهمیت است، از یک طرف به وجود سکونتگاه هایی با ناهنجاری های اجتماعی، اقتصادی و کالبدی برمی گردد که نیاز مبرم به ارتقاء محیطی، تامین خدمات اجتماعی و زیر بنایی دارند و از سوی دیگر به چشم انداز نگران کننده ی افزایش اینگونه سکونتگاه ها در آینده می نگرد که نیازمند تدابیر و اقدامات از پیش اندیشیده ای می باشد. بنابراین اهمیت مسئله حاشیه نشینی هم از نظر حقوق و ارزش های انسانی و هم از نظر منافع اقتصادی و اجتماعی و توسعه ملی بسیار ضروری است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی-تحلیلی و به صورت پیمایشی می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر حاشیه نشینی بر تخریب محیط زیست بوده است. جامعه آماری پژوهش شهروندان شهر تهران می باشند که تعداد ۱۰۰ نفر بر اساس فرمول کوکران به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار spss استفاده شده است. نتایج حاصل از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف نرمال بودن توزیع داده ها را نشان داد لذا جهت بررسی فرضیه های پژوهش از آزمون پارامتریک t استودنت استفاده شده است. نتایج حاکی از آن بود که حاشیه نشینی با سطح اطمینان ۹۵ درصد و P=۰.۰۰۰ بر بر تخریب محیط زیست نقش دارد.

حاشیه نشینی، شهرها، تخریب، محیط زیست