عبدالحسین خسروپناه - دکترای فلسفه؛ استاد پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی
حمیدرضا قربانی مبین - دانشجوی دکترای دانشگاه معارف اسلامی

پیامد پژوهش هایی همچون کتاب «مکتب در فرایند تکامل»که در عرصه تاریخ تشیع صورت پذیرفته، تشکیک در برخی اعتقادات کنونی شیعه امامیه است. لذا مولفان این مقاله درصدد ارزیابی روش شناسی پژوهش نویسنده آن برآمده اند. روش: در این مقاله، روش پژوهش مدرسی در استناد و برداشت از منابع مرتبط با تاریخ تفکر تشیع، به روش تحلیلی و با عنایت به روش متداول در علوم مرتبط با تاریخ تشیع مورد نقد و بررسی قرارگرفته است. یافته ها: روش پژوهش مدرسی در آن کتاب دارای اشکالاتی است که منجر به حصول چنان نتایجی شده است؛ آن ایرادها عبارتند از: ارجاعات غیر روشمند، خلط کاربردهای واژگان، برخورد انتخابی با منابع بر اساس حدسیات، کاربرد معیار غیر معتبر و غفلت از مولفه تقیه در احادیث. نتیجه گیری: مدرسی با چنین اشکالاتی در روش استناد و برداشت از منابع، نتوانسته مدل و نظام واره ای متقن و غیرقابل خدشه برای تاریخ تفکر تشیع در عرصه امامت ارائه کند و این، نتایج پژوهش وی را دچار خدشه می کند.

تاریخ تفکر, تطور مکتب, روش استناد, روش برداشت, تقیه, غلو