آینده پژوهی در آموزش عالی دانشگاه اسلامی، دانشگاه سازگار با محیط و زمینه

هدف: امروزه، بخشهای مهمی از آموزش عالی و نهاد دانشگاه نسبت به قدرت و فرهنگ به طور عام و نسبت به دولت و صنعت به طور خاص، تقریبا ایستا باقی مانده و اعتبار دانشگاهها در مقایسه با دهه های ۶۰ و ۷۰ میلادی رو به کاهش است. در عصر حاضر، با توجه به افزایش نرخ تغییر و ظهور عصر دانش، موج آینده پژوهی در نهادهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فناوری، گسترش یافته و همسو با تحولات جامعه و به منظور خلق آینده مطلوب و سیاستگذاری و برنامه ریزی بلندمدت نظام دانشگاهی، آینده پژوهی در آموزش عالی، ضرورت پیدا کرده است. هدف این پژوهش، مطالعه ابعاد و مفاهیم تحولات آموزش عالی و اکتشاف یک الگوی مفهومی برای آینده پژوهی آن و تبیین دانشگاه اسلامی با این الگوست.  روش: در این مقاله، برای استخراج الگوی مفهومی آینده پژوهی در آموزش عالی، از روش نظریه مبنایی با رویکرد اکتشافی استفاده شده است. یافته ها: الگوی مفهومی شامل مقوله کانونی دانشگاه سازگار با محیط و زمینه، هفت مقوله عوامل علی، ۱۵ مقوله ویژگی های زمینه ای، ۱۳ مقوله شرایط محیطی، ۱۱ مقوله راهبردها و چهار مقوله پیامدهاست. نتیجه گیری: با استناد به آینده پژوهی در آموزش عالی و سند دانشگاه اسلامی، یکی از ویژگی های کلیدی ایده دانشگاه اسلامی، سازگاری با محیط و زمینه است. از این رو، ضروری است دانشگاه اسلامی با محیط و زمینه محلی، بومی و ملی با رعایت هنجارهای جهانی علم، سازگار شده و کارآفرین شود.

Keywords:

آموزش عالی , آینده پژوهی , دانشگاه سازگارشونده , دانشگاه اسلامی , دانشگاه کارآفرین