ناصر شمس اسفندآبادی
ابوالفضل شیرازی
علی صحافی

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی تاثیردو روش همزمان سازی اوولاسیون، هیتسینک و آوسینک، روی میزان آبستنی در گاوهای شیری بوده است. .در کل ۱۳۳ راس گاو شیری با روزهای شیردهی ۲۰۰-۵۰ روز در تجربه قرار داده شد.گاوها به صورت تصادفی در سه گروه توزیع شدند گروه کنترل: ( ۵۰=n ).در این گروه از هیچ برنامه همرمانی خاصی استفاده نشد. این گاوها بعد از مشاهده علائم فحلی مطابق برنامه am/pm تلقیح شدند .گروه آوسینک):(۴۶=n)‎ که با پروتکل آوسینک تحت درمان قرار گرفتند.در روزهای ۰ و۹ به میزان ۱۰ میکروگرم آنالوگGnRHو در روز ۷ معادل ۵۰۰ میکروگرم PGF۲? به صورت عضلانی دریافت کردتد و ۲۰-۱۶ ساعت بعد از GnRH دوم، تلقیح مصنوعی شدند. گروه هیتسینک: (۳۷=n.) که با پروتکل هیتسینک تحت درمان قرار گرفتند.در روز ۰ به میزان ۱۰ میکروگرم آنالوگGnRH و ۷ روز بعد از آن ۵۰۰ میکروگرم PGF۲? ، و ۲۴ ساعت بعد یک میلی گرم استرادیول سیپیونات به صورت عضلانی دریافت کردند. گاو هایی که بعد از تزریق استرادیول فحلی نشان دادند با روش am/pm تلقیح شدند آن هایی که فحلی نشان ندادند ۴۸ ساعت بعد از تزریق استرادیول، تلقیح اجباری شدند((TAI. تشخیص آبستنی بوسیله سونوگرافی در روز ۳۰ و با روش لمس رکتال بین روزهای۴۰تا ۴۵ بعد از تلقیح مصنوعی انجام شد. میزان آبستنی در گروه های مختلف با روش Chi-square مورد مقایسه قرار گرفت.اگر چه میزان آبستنی در گروه اوسینک نسبت به گروه هیتسینک و گروه کنترل بالاتر بوده ولی این اختلاف از نظر آماری معنا دار نبود (p

هیتسینک, واژه های کلیدی همزمانی, اوسینک, آبستنی, گاو شیری