رضا نقی زاده - عضو هیئت علمی، مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور، تهران.

توسعه فناوری در مناطق کمتربرخوردار خصوصا در واحدهای صنعتی از اهمیت بالایی برخوردار است. یکی از مسائلی که مناطق کمتربرخوردار با آن مواجه هستند، عدم امکان مواجهه با تغییرات فناوری و جبران عقب ماندگی های موجود است. براین اساس در کشور نیز برنامه های مختلفی جهت جبران عقب ماندگی های مذکور در ۲۰ سال اخیر انجام شده است، اما اکثر این برنامه ها با شکست مواجه شده اند. بدین جهت ضرورت دارد تا با نگاهی علمی چارچوبی سیاستی جهت فرارسی فناورانه واحدهای صنعتی در مناطق کمتربرخوردار پیشنهاد شود. طبق آمار معاونت علمی و فناوری ریاست­ جمهوری و صندوق نوآوری و شکوفایی، ۱۲ استان کمتر برخوردار کشور (کهگیلویه و بویراحمد، ایلام، هرمزگان، اردبیل، لرستان، آذربایجان غربی، کردستان، چهارمحال و بختیاری، خراسان شمالی، خراسان جنوبی، سیستان و بلوچستان و زنجان) کمتر از ۱۰% از شرکت های دانش بنیان و کمتر از ۸% از جذب منابع مالی صندوق نوآوری و شکوفایی را به ­خود اختصاص داده اند. الگوی روش شناسی در پژوهش حاضر، مطالعه موردی تک­ نمونه ای کل نگر است؛ براین اساس ۱۲ استان مذکور به عنوان یک کلان مورد درنظر گرفته شدند. براساس یافته ها، ۵ گونه سیاستی (جهت دهی منابع، ساختار نهادی و قانونی، بازار، تامین مالی و جریان یادگیری و دانشی) و ۱۵ سیاست کلیدی شناسایی شدند.

چارچوب سیاستی, فرارسی فناورانه, مناطق کمتر برخوردار