محمد شعبانی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی

علیرغم گذشت بیش از پنج دهه از زمان مطرح شدن حکمروایی خوب شهری به عنوان شیوه برتر اداره امور شهری، این الگو در شهرهای ایران به خصوص در شهرهای میانی و کوچک، تحقق نیافته است. حکمرانی خوب شهری از جمله مفاهیمی است که با مشارکت شهروندان و تغییر نقش و کارکردهای دول محلی همراه است. از منظر سیستماتیک، حکمرانی فراتر از حکومت بوده و مبین وجود ساختارهای داخلی و خارجی مبتنی بر قدرت سیاسی و اقتصادی است که از طریق این ساختارها مشکلات مربوط به کمبود منابع، تولید و توزیع سامان می یابد. از مهمترین مباحث مربوطه در این دیدگاه، تغییر نقش دولت از یک تامین کننده به توانمند ساز است. هدف اصلی پژوهش حاضر تاثیر حکمروایی خوب بر توزیع درآمد پایدار در شهرداریها با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد آنچه امروزه در اداره شهر مورد توجه و تاکید قرار می گیرد و به عنوان پارادایمی در مدیریت شهرها معرفی می شود، بهره گیری از الگوی حکمرانی خوب شهری بوده که در آن دولت، شهروندان و نهادهای خصوصی در یک جریان افقی و فرابخشی به مشارکت می پردازند. در این بستر است که می توان امیدوار به حل مشکلات و معضلات ساختاری و کارکردی شهرها بود و عدالت اجتماعی را در سطح فضاهای شهری با حکمرانی خوب شهری پدیدار نمود. رابطه مالی میان دولت و شهرداری ها یکی از منابع درآمدی اصلی برای شهرداری های جهان محسوب می شود و این رابطه مالی در ایران با توجه به کمبود منابع درآمدی شهرداری ها و عدم استفاده از روش های درآمدزا برای شهرداری اهمیت فراوانی دارد. مخصوصا در شهرهای کوچک که به علت فقدان منابع درآمدی با مشکلات زیادی مواجه می شوند و همچنین برای شهرداری تهران به علت هزینه های پایتختی که گریبانگیر این کلانشهر بسیار پرجمعیت ایران شده است.

حکمروایی، توزیع درآمد، حکمروایی خوب شهری، درآمد پایدار