مجید رضا عرب احمدی - گروه حقوق،واحد فراهان،دانشگاه آزاد اسلامی،فراهان،ایران

تربیت فرزند یکی از مهم ترین وظایف والدین در عرصه زندگی است. تربیت به معنای شکوفا نمودن استعدادهای درون انسان ها و هدایت غرائز نهفته آنان به سوی قله کمال و رستگاری می باشد. تربیت مجموعه تلاش هایی است، سنجیده و منظم برای نیل به هدف های مشخص و شکوفا سازی توان های بالقوه در تمام ابعاد وجودی انسان و به عبارت دیگر میتوان تربیت را انتقال میراث های فرهنگی مطلوب و ارزشمند از نسلی به نسل دیگر دانست. به طور کلی، مجموعه تلاش ها، فرصت ها، اقدامات، امکانات و برنامه ها از بدو انعقاد نطفه تا واپسین دم حیات برای رشد و شکوفا سازی توان های بالقوه فرد به طور همه جانبه تا رسیدن به حداکثر ظرفیت را تربیت مینامیم. تربیت صحیح فرزندان از ضروریترین وظایف پدر و مادر به شمارمی آید. انجام دادن این وظیفه مهم، حساس و ظریف بدون تکیه بر دیدگاه های صاحب نظران آگاه و مطمئن ممکن نیست. از آنجا که گفتار و رفتار اهل بیت (ع) بر اساس خواست و اراده خداوند شکل گرفته است. پس سیره تربیتی ایشان بهترین شیوه و روش در مورد تربیت فرزندان به شمار میآیند و تکیه بر دیدگاه ها و رفتارهای تربیتی آنان در مسیر تحقق وظیفه خطیر تربیت فرزندان، بهترین ره توشه است و چون معصومان (ع) همه نور واحد بوده، و هدف مشترک داشتند؛ ولی به اقتضای گوناگونی موقعیت ها در سیره تربیتی آنان دیدگاه ها و رفتارهای تربیتی گوناگون به چشم می خورد. کنار هم نهادن مجموعه دیدگاه ها و روش های تربیتی آنان الگویی کامل از نظام تربیتی اسلام عرضه می کند. این تحقیق با این سوال اصلی که روش های تربیتی اهل بیت (ع) در تربیت فرزند چیست؟ در پاسخ به این سوال به نظر می رسد روش های تربیتی محبت و مهرورزی ارائه الگو و سرمشق مناسب، تشویق، روش تکریم شخصیت، عفو و چشم پوشی، تنبیه و مجازات متناسب، یادآوری غیر مستقیم در تربیت فرزند موثر است. روش پژوهش توصیفی- تحلیل است

تربیت، فرزند، نظام تربیتی، سیره اهل بیت (ع)